Als een warm bad!

Zo voelt het om terug in België te zijn! We hebben genoten van het warme weerzien van familie, vrienden, buren, collega's en zelfs van dokters, verpleegsters en andere personeelsleden van het UZ. Zoveel knuffels en verwennerijen! Amaai, wat een gelukzakken zijn wij toch! Het waren echt superfijne weken!

Maar nu wordt het stilletjesaan tijd om terug te gaan. Het is ok, denk ik. We hebben uit de voorbije drie weken alles gehaald wat eruit te halen was. We zijn amper een volledige voormiddag met vier op ons appartment geweest. Steeds op stap of vrienden over de vloer. Soms wel met twee vriendenbezoeken op dezelfde dag. Heel erg leuk, maar ook heel erg druk. Dus ja, misschien kijk ik nu wel uit naar mijn rustig leventje in Blacksburg. The best of two worlds.

Ik hoop dat de kinderen er ook zo over zullen denken. Zij zijn dinsdag een hele dag terug naar hun oude school geweest. Ze zijn daar ook enorm in de watten gelegd en hebben met volle teugen genoten van het terugzien van al hun vrienden. Ik heb nog niet expliciet gehoord dat ze niet mee terug willen. Of zou het explosieve gedrag van de zoon deze ochtend toch niet alleen te wijten geweest zijn aan een conflict rond een stuk speelgoed? We zullen weer wat extra geduld aan de dag mogen leggen de eerstkomende dagen, vrees ik. En dan die jetlag erbij... Gelukkig is onze terugkeer gespreid over twee dagen. Dag 1 tot in Washington - met een overnachting in een hotel met binnenzwembad (niet onbelangrijk nu de winter lijkt te starten!) - en dag 2 tot in Roanoke, waar onze lieve Zuid-Afrikaanse buren ons zullen komen oppikken. Met een beetje chance kunnen we hen gepast bedanken met een lekkere, geïmporteerde Zuid-Afrikaanse wijn.

De vlucht zal waarschijnlijk wel iets minder comfortabel zijn dan tijdens de heenvlucht. Toen hebben we een gratis upgrade gekregen naar business en hebben de hele vlucht afgelegd met de voetjes omhoog en het hoofd in de wolken. Als dat geen beloftevolle start was van de vakantie! En toen we dan het geruststellende nieuws kregen dat er helemaal geen slechte cellen meer te bespeuren vielen bij de dochter, tja, toen kon er niets meer verkeerd lopen. Eindelijk mogen we dat vreselijke hoofdstuk afsluiten! We kunnen het stuk er niet uitscheuren, daarvoor maakt het ook teveel deel uit van ons leven, maar we kunnen nu wel aan een nieuw hoofdstuk beginnen.

Tot in Blacksburg he!