Klaarwakker en onder stress

Het is nu 2 uur dinsdagnacht. Binnen enkele uren staan hier de inpakkers voor onze zeevracht. Ook moeten we om 8u30 met de dochter op controle in het ziekenhuis. En wat doet een mens dan in het kot van de nacht? Juist ja, een blog updaten.

Het is even gelukt hoor, dat slapen. Toen moest de zoon naar het toilet en lap daar start dan die mallemolen in het hoofd. Zaken zoals 'de verhuisfirma heeft toch de juiste datum genoteerd?' en  'wat doen we met ons huisvuil nu ze de blauwe zakken ipv de bruine zakken komen ophalen deze week?' vliegen door het hoofd. En dan is er nog de situatie met ons paspoort... We hebben nog maar net ontdekt dat er in de instructies van het bezoek aan de ambassade, die je krijgt nadat je alle formulieren hebt ingevuld, geschreven staat dat ons paspoort nog zes maanden moet geldig zijn na terugkeer. Na terugkeer dus... binnen drie jaar. En ja, dat is niet het geval voor drie van de vier van ons. Zucht.

Bij die instructies staat iets van 'tenzij er landspecifieke regels gelden' en die regels zijn ons voor België niet echt duidelijk. Dus ja, het ziet er waarschijnlijk niet goed uit voor donderdag. Nochtans moet je aan meerdere instanties en op meerdere locaties elektronisch vooraf de geldigheidsduur van je paspoort ingeven en nergens zijn we op moeilijkheden gestoten. Het zij nu zo. We gaan donderdag horen wat we moeten doen en hopelijk kunnen we nog vrij snel alles terug in orde brengen (spoedprocedure paspoort, nieuwe vragenlijsten, ...). We zijn nog niets opgestart omdat het huidige paspoortnummer van de echtgenoot doorgegeven is aan Immigration in de VS en mogelijk al gebruikt is voor officiële documenten. Eerst eens op de ambassade checken hoe we dit allemaal moeten aanpakken. En tussendoor poetsen, poetsen, poetsen om het huis te kunnen overlaten op donderdagavond.

Een extra duim voor donderdagmorgen kan mogelijk helpen. En voor nu graag een extra slaapliedje...