Een emigratieproces doorlopen is toch niet van de poes hoor. Je moet veel, maar dan ook veel geduld hebben en flink doen wat ze je vragen, hoe gek die vragen soms ook lijken. Nu moet de echtgenoot maandag een kopie van zijn paspoort doorfaxen naar een voor ons nog onbekende dienst binnen Virginia Tech (faxen, niet mailen want dat is te riskant voor identiteitsdiefstal!?!). Die vraag komt in opvolging van een vragenlijst die diende om zijn betrouwbaarheid na te gaan. Dus los van de visumaanvraag doet de universiteit blijkbaar ook nog haar eigen onderzoek.
Over het visum gesproken... neen, we hebben nog steeds geen nieuws. We weten zelfs niet of de extra informatie ondertussen al is doorgestuurd. Toen we vorige week maandag mailden om te horen of men nog iets wou weten van ons en vroegen om een stand van zaken, bleek onze contactpersoon een week op verlof te zijn geweest. Ze ging die dag het dossier verder bekijken en mogelijk afronden. We zijn nu al weer bijna een week verder en weten nog steeds niet of het dossier al terug is ingediend. Morgen gaat de echtgenoot dus nog eens een lief mailtje sturen om te horen hoever we nu staan. Even laten vallen dat we nog een internationale verhuis moeten regelen, nog een binnenlandse verhuis voor de andere zaken en een vlucht moeten boeken en dat het dus fijn zou zijn om te weten vanaf wanneer we weer mogen beginnen tellen tot 21 (dagen). Of, zouden we maar moeten tellen tot 14? Wie zal het zeggen?
Verder dus geen nieuws. Wat zegt u? Ja hoor, de eerste week van het huisvrouw zijn is prima verlopen, dank je wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten