Sinds de dochter uit de intensieve periode van haar behandeling is (juni 2014), leef ik met een 'sense of urgency'. Ik heb het gevoel dat we zo snel mogelijk nog zoveel mogelijk uit ons leven moeten halen. Het gevoel van in geleende tijd te leven. Niet te weten wanneer het allemaal weer mis zal lopen. En dan bedoel ik niet met de dochter (laat haar dat aub nooit meer meemaken!), maar andere zaken, zoals er ongetwijfeld nog een aantal op ons liggen te wachten. En daarom kan ik eigenlijk bijna niet meer wachten om te vertrekken...
Ik weet dat we onze familie en vrienden zullen missen eens we ginder zijn en het is fijn dat er nog zoveel weekends zijn om iedereen nog te kunnen uitnodigen vooraleer we vertrekken, maar het zou ook goed zijn om zeker te weten dat we dit avontuur mogen beleven.
Dit alles heeft niets met pessimisme te maken hoor. Ik blijf een optimist. Alleen hebben we van zo dichtbij gemerkt dat het zo snel allemaal kan mislopen. Dat bemoeilijkt het naïef in het leven staan. Nu leven we bewuster. Alleen zou ik graag dat onzekere terug willen kwijt geraken. Dat vraagtekentje dat overal voorzichtig wordt achtergezet.
Misschien zal het allemaal wel beter gaan eens de volledige kankerbehanding is afgelopen (november 2015). Eens je als moeder geen giftige chemopillen meer moet staan snijden om dan met de glimlach te serveren aan je kind. Ja, dat zou misschien al wel kunnen helpen.
Oh! Hier zou een mooie opmerking moeten staan, maar ik weet niet wat schrijven... Dat november 2015 gelukkig niet zo heel ver meer is? Dat jullie het al zo schitterend gedaan hebben? Dat je hopelijk wat rust vindt eenmaal dat je er bent? Nog even, en dan zijn jullie waar jullie moeten zijn. En ik twijfel er niet aan dat het fantastisch wordt...
BeantwoordenVerwijderen